De twee laatste weken...
Blijf op de hoogte en volg Anne
23 Januari 2018 | Bolivia, La Paz
Nu zijn echt de laatste twee weken in gegaan... wat ging het snel al op de helft van onze reis.
Eenmaal aangekomen in La Paz zijn we naar ons hostel gebracht. De volgende dag hebben we door het centrumpje gelopen en op zoek gegaan naar de dingen die we wilden doen in de buurt.
De volgende dag begonnen we dan ook aan een van de dingen die op mijn bucket list stond voor Zuid-Amerika, The Death Road. Juist de naam zegt het al een van de 60 gevaarlijkste wegen in de wereld, waar je tegenwoordig met een moutainbike naar beneden kunt crossen.
Het eerste stuk op het asfalt, dood eng zigzaggend naar beneden, was niet helemaal mijn ding. Maar toen het grind eenmaal kwam werd het leuk, smalle paadjes met het ravijn naast je zigzaggend naar beneden, proberen niet te vallen. En dat is gelukkig goed gekomen. Helaas kon ik Matthijs, die voorop bij de gids reed niet helemaal bijhouden, maar een super ervaring. Na een lange tocht fietsen kwamen we in het dal aan waar het zwembad op ons stond te wachten. Een heerlijk verfrissende duik met een wel verdiend biertje en daarna bufet, voordat we weer met het busje naar La Paz werden gebracht.
Moe en voldaan zijn we savonds weer voor een nieuwe tour gaan zoeken voor de volgende dag. Het werd Austria Peak, een berg waarbij we tussen de sneeuwtoppen zouden staan met een blauw meer, klinkt goed leek ons zo. De weg er naartoe was al prachtig, van ver konden we de berg sneeuwtoppen al zien. Maar dat was het niet alleen er liepen 100'en alpaca's en lama's rond, wat een leuk zicht, en eindelijk eens alpaca's gezien in hun natuurlijke omgeving. Een aantal ezels kwamen ons nog even gedag zeggen op de route.
De tocht was pittig, het was een mooie route naar de top, en eenmaal bij de top aangekomen, konden we lake Titicaca zien, waar we eerder waren geweest, en de sneeuwtoppen rondom, daarnaast ook het helder blauwe meer. Wat een prachtig helaas konden we niet extreem lang van het uitzicht genieten, aangezien het begon te onweren in de bergen, en we moesten dus haasten naar beneden. Daarnaast ging het verschikkelijk hard hagelen, dus het was wel noodzakelijk om snel naar beneden te gaan. Eenmaal bij de auto aangekomen was het gelukkig weer droog en de route naar huis scheen de zon.
Savonds zijn we gelijk in de bus gestapt richting Uyuni, de zoutvlaktes. De volgende ochtend hebben we een tour geboekt over de zoutvlaktes en door de woestijn naar San Pedro de Atacama in Chili. Een tocht, het leek af en toe net de Dakar, een kapotte auto, leverde 3 verschillende gidsen op, met z'n 6en in de auto en met 5 andere auto's reden we door de woestijn, verschillende flamingo meren, rode meren en vel verschillende vulkanen en bergen. Wat een pracht landschappen hebben we daar gezien zeg!
Waarvan de eerste dag wel echt een hoogtepuntje was, de zoutvlakte, één grootte zoutvlakte met een oneindige horizon, wauw wat een prachtige omgeving, en wat levert het leuke foto's op. Savonds in een zouthostel geslapen, waarvan zelf het bed van zout was gemaakt.
De volgende dag alle meren langs gereden met de 100'en flamingo's, pracht dieren.
De laatste dag was weer vroeg opstaan om de Geishers te kunnen zien. Twee grote geishers zeer indrukwekkend om de stoom uit de grond te zien komen.
Maar daar kwamen we niet alleen ons bed voor uit, ook voor de zonsopgang. Maar dit was misschien wel de beste zonsopgang ooit, een zonsopgang bekijken vanuit de hotspring, wauw, dat was geweldig, prachtig uitzicht en zelfs nog rondwandelende flamingo's.
Die middag hadden we de grensovergang van Chili naar Bolivia, de gekste grensovergang ooit, uitchecken bij Bolivia bij de grens en eerst 20 minuten rijden voordat we bij de grens stop van Chili komen in het dorpje, San Pedro de Atacama.
Een dorpje in de midden van de woestijn, lekker warm een oase wel genoemd. Helaas hadden we een hostel zonder zwembad. We hadden daarom het goede idee om de volgende dag een fiets te huren en te fietsen naar laguna Cejar. Een zoutmeer, wat het zelfde effect geeft als de Dode Zee, even een poosje in het meer gedreven, erg leuke ervaring!
Aangezien we nog nietgenoeg hadden van het fietsen de volgende dag weer een moutainbike gehuurd. Met een zere kont van de vorige dag zijn we op de fiets gestapt. Van de keer met fietsen door de woestijn met verschillende bezienswaardigheden, een tunnel, een 'cave', een kerkje en een ruïne. De route naar de tunnel besloten we als eerste doen, want deze was het zwaarste.. dat bleek ook. 'maar' 3 km omhoog fietsen in de hitte, het werd me iets teveel.. Maar we zijn aangekomen bij de tunnel. Eigenlijk niet heel bijzonder, maar we hadden wat lekkers bij om te eten dat maakte het goed.
Het uitzicht over de rest van de route was wel enorm mooi vanaf dat punt. Een groene zone in de woestijn, best een gek gezicht.
De ruïnes stelde niet zoveel voor, leek net expres neergelegd, maar ook het uitzicht daar was mooi. Daarnaast was er nog een wit schattig kerkje midden in de woestijn.
Als laatste de cave, dat was erg leuk om doorheen te fietsen tussen twee hoge rotsen, waardoor er een smal gangetje onstond.
Als laatste zijn we ook daar nar de geishers gegaan, aangezien dit echt een ding in Chili is. Weer vroeg op, wekker om 4 zodat we om 5 uur klaar stonden, maar na een uur wachten geloofden we niet meer dat de gids kwam, dus gingen we terug naar bed, maar gelukkig na 10 minuten terug in bed kwam klopte de gids toch aan, doordat ze een lekke band hadden gehad hadden ze wat vertraging. Gelukkig waren we nog wel optijd om de geishers te kunnen zien. Wat een natuurwonder is dat zeg! Grote, kleine, kokend water, omhoog spuitend water, 'rook' wolken, wat indrukwekkend echt prachtig. Vervolgens weer terug naar het dorpje, smiddags met de bus naar Calama, waar we hebben gewacht op de volgende bus om naar de kust te gaan, naar Arica. Zodat we de volgende dag de grens weer over konden naar Peru. Maar eerst hebben we even genoten van een dagje stand, of naja vooral ik, Matthijs is niet echt een zand liefhebber..
Nadat we de grens over zijn gegaan komen we eind van de middag aan in Arequipa, een van de laatste stops. De volgende dag hebben we Arequipa doorgelopen en weer op zoek gegaan naar verschillende tours voor de Colca Canyon. De rest van de middag hebben we over marktjes gestruind en hebben we eten in geslagen voor de komende dagen.
De volgende ochtend was weer vroeg. Rond 3 uur werden we opgehaald om naar de Colca Canyon te gaan, nog even wat uurtjes bijgeslapen in de bus waarna we ontbijt kregen. Vervolgens zouden we condors kunnen zien maar helaas was het te mistig om deze te kunnen zien.. Maar toen we de trek begonnen zagen we er al wel twee overvliegen. Het eerste stuk van de trek was enkel naar beneden lopen, en het was gelukkig weer een stuk groener na alle woestijn die we hadden gezien. Na een aantal keren bijna onderuit te glijden door de losse steentjes zijn we uiteindelijk toch beneden aangekomen, als een van de eerste. Vervolgens was het een stukje omhoog voordat we lunch kregen, die uiteraard weer bestond uit soep en dit keer rijst met alpaca vlees, heerlijk!
Het laatste stuk was enkel naar beneden lopen naar de oase, naar het zwembad. Prima te doen! De volgende ochtend moesten we weer om 6 uur klaarstaan zodat we het hele stuk uit de Canyon konden lopen, 1.000m om precies te zijn. Matthijs kon het niet laten om dit weer snel te doen, in 1uur en 20 minuten was hij als eerste boven, ik kon het niet aanlopen en was in 2 uur boven (gelukkkig nog wel bij de eerste 10 ;))
Maar wat een pracht uitzichten hadden we weer! Met de dauw en het steeds helder wordende weer. Terwijl we stonden te wachten op de laatste zagen we achter ons nog een vulkaan 'uitbarsten' waar rook uitkwam in de vorm van een paddenstoel, het was gelukkig ver weg.
Na het ontbijt werden we weer met de bus naar Arequipa gebracht, waar we savonds met wat gehaast de bus konden redden naar Paracas, onze laatste stop.
In paracas hebben we de volgende ochtend Isla de Ballestas bezocht, ook wel de 'poormen Galapagos'. Helaas viel dit een beetje tegen, met 1.000'en vogels en 100 zeehonden verder vonden we het niet extreem bijzonder. Vanaf de boot konden we de eilanden bekijken.
Daarnaast was er op de weg naar de eilanden nog wel een 'wonder' te zien, een soort Nazca lijnen waarvan de oorsprong nog een raadsel was.
Aangezien het de laatste dag was en we weer in de woestijn waren hebben we als laatste activiteit nog maar even Quads gehuurd, waarmee we door de woestijn konden crossen. Een gids die ons via de gekste routes stuurde langs de verschillende stranden en hoogtepunten in de woestijn. Was het eigenlijk toch wel een heel leuk uitstapje!
De volgende ochtend met de bus naar Lima, waar we besloten om de middag nog even te winkelen. Met een aantal nieuwe sportoutfits verder zijn we het hostel op gaan zoeken dicht bij het vliegveld, zodat we de volgende ochtend weer terug naar Quito konden vliegen.
Het was weer fijn om even terug te zijn in mijn 'thuis', de stad die ik eerst misschien ontzettend groot vond maar toch ben gaan waarderen! Diezelfde middag Matthijs mijn Universiteit laten zien en een stukje van he thistorisch centrum + de markt en het uitgaansgebied.
De volgende dag stond er eigenlijk meer op de planning, maar helaas werd ik uit het niets ziek waardoor het hostel verlaten niet echt mogelijk was. Einde van de middag voelde ik me wel iets beter dus zijn we de kerk gaan beklimmen zodat we een mooi uitzicht hadden over Quito. Als laatste die dag ook nog een bezoekje gebracht aan de buurt waar ik woonde, het park etc.
De allerlaatste ochend brak dan toch aan.. Nog even langs Nelly, mijn gastmoeder, die voor ons een ontbijtje had gemaakt. En waar ik natuurlijk even mijn verhaal moest vertellen over mijn reis.
En toen kwam er dan toch een eind aan mijn avontuur... Helaas, ik had eigenlijk nog wel wat langer willen blijven, maar ben oook heel blij met wat ik allemaal heb kunnen doen en zien! Het was in ieder geval een onvergetelijk half jaar dat ik nooit zal vergeten, met alle mooie uitstapjes die ik heb kunnen maken en de leuke mensen die ik heb leren kennen!
Intussen ben ik alweer twee dagen thuis, en ook dat bevalt eigenlijk tot nu toe wel weer het is leuk om iedereen weer te zien en om bij te kletsen! En straks hard aan de bak om af te studeren.
Iedereen die m'n blog heeft bijgehouden dankjewel voor het lezen ik hoop dat jullie er van hebben genoten, ik ga nu weer terug naar een normaal leventje dus zal ook stoppen met deze blog.
Eenmaal aangekomen in La Paz zijn we naar ons hostel gebracht. De volgende dag hebben we door het centrumpje gelopen en op zoek gegaan naar de dingen die we wilden doen in de buurt.
De volgende dag begonnen we dan ook aan een van de dingen die op mijn bucket list stond voor Zuid-Amerika, The Death Road. Juist de naam zegt het al een van de 60 gevaarlijkste wegen in de wereld, waar je tegenwoordig met een moutainbike naar beneden kunt crossen.
Het eerste stuk op het asfalt, dood eng zigzaggend naar beneden, was niet helemaal mijn ding. Maar toen het grind eenmaal kwam werd het leuk, smalle paadjes met het ravijn naast je zigzaggend naar beneden, proberen niet te vallen. En dat is gelukkig goed gekomen. Helaas kon ik Matthijs, die voorop bij de gids reed niet helemaal bijhouden, maar een super ervaring. Na een lange tocht fietsen kwamen we in het dal aan waar het zwembad op ons stond te wachten. Een heerlijk verfrissende duik met een wel verdiend biertje en daarna bufet, voordat we weer met het busje naar La Paz werden gebracht.
Moe en voldaan zijn we savonds weer voor een nieuwe tour gaan zoeken voor de volgende dag. Het werd Austria Peak, een berg waarbij we tussen de sneeuwtoppen zouden staan met een blauw meer, klinkt goed leek ons zo. De weg er naartoe was al prachtig, van ver konden we de berg sneeuwtoppen al zien. Maar dat was het niet alleen er liepen 100'en alpaca's en lama's rond, wat een leuk zicht, en eindelijk eens alpaca's gezien in hun natuurlijke omgeving. Een aantal ezels kwamen ons nog even gedag zeggen op de route.
De tocht was pittig, het was een mooie route naar de top, en eenmaal bij de top aangekomen, konden we lake Titicaca zien, waar we eerder waren geweest, en de sneeuwtoppen rondom, daarnaast ook het helder blauwe meer. Wat een prachtig helaas konden we niet extreem lang van het uitzicht genieten, aangezien het begon te onweren in de bergen, en we moesten dus haasten naar beneden. Daarnaast ging het verschikkelijk hard hagelen, dus het was wel noodzakelijk om snel naar beneden te gaan. Eenmaal bij de auto aangekomen was het gelukkig weer droog en de route naar huis scheen de zon.
Savonds zijn we gelijk in de bus gestapt richting Uyuni, de zoutvlaktes. De volgende ochtend hebben we een tour geboekt over de zoutvlaktes en door de woestijn naar San Pedro de Atacama in Chili. Een tocht, het leek af en toe net de Dakar, een kapotte auto, leverde 3 verschillende gidsen op, met z'n 6en in de auto en met 5 andere auto's reden we door de woestijn, verschillende flamingo meren, rode meren en vel verschillende vulkanen en bergen. Wat een pracht landschappen hebben we daar gezien zeg!
Waarvan de eerste dag wel echt een hoogtepuntje was, de zoutvlakte, één grootte zoutvlakte met een oneindige horizon, wauw wat een prachtige omgeving, en wat levert het leuke foto's op. Savonds in een zouthostel geslapen, waarvan zelf het bed van zout was gemaakt.
De volgende dag alle meren langs gereden met de 100'en flamingo's, pracht dieren.
De laatste dag was weer vroeg opstaan om de Geishers te kunnen zien. Twee grote geishers zeer indrukwekkend om de stoom uit de grond te zien komen.
Maar daar kwamen we niet alleen ons bed voor uit, ook voor de zonsopgang. Maar dit was misschien wel de beste zonsopgang ooit, een zonsopgang bekijken vanuit de hotspring, wauw, dat was geweldig, prachtig uitzicht en zelfs nog rondwandelende flamingo's.
Die middag hadden we de grensovergang van Chili naar Bolivia, de gekste grensovergang ooit, uitchecken bij Bolivia bij de grens en eerst 20 minuten rijden voordat we bij de grens stop van Chili komen in het dorpje, San Pedro de Atacama.
Een dorpje in de midden van de woestijn, lekker warm een oase wel genoemd. Helaas hadden we een hostel zonder zwembad. We hadden daarom het goede idee om de volgende dag een fiets te huren en te fietsen naar laguna Cejar. Een zoutmeer, wat het zelfde effect geeft als de Dode Zee, even een poosje in het meer gedreven, erg leuke ervaring!
Aangezien we nog nietgenoeg hadden van het fietsen de volgende dag weer een moutainbike gehuurd. Met een zere kont van de vorige dag zijn we op de fiets gestapt. Van de keer met fietsen door de woestijn met verschillende bezienswaardigheden, een tunnel, een 'cave', een kerkje en een ruïne. De route naar de tunnel besloten we als eerste doen, want deze was het zwaarste.. dat bleek ook. 'maar' 3 km omhoog fietsen in de hitte, het werd me iets teveel.. Maar we zijn aangekomen bij de tunnel. Eigenlijk niet heel bijzonder, maar we hadden wat lekkers bij om te eten dat maakte het goed.
Het uitzicht over de rest van de route was wel enorm mooi vanaf dat punt. Een groene zone in de woestijn, best een gek gezicht.
De ruïnes stelde niet zoveel voor, leek net expres neergelegd, maar ook het uitzicht daar was mooi. Daarnaast was er nog een wit schattig kerkje midden in de woestijn.
Als laatste de cave, dat was erg leuk om doorheen te fietsen tussen twee hoge rotsen, waardoor er een smal gangetje onstond.
Als laatste zijn we ook daar nar de geishers gegaan, aangezien dit echt een ding in Chili is. Weer vroeg op, wekker om 4 zodat we om 5 uur klaar stonden, maar na een uur wachten geloofden we niet meer dat de gids kwam, dus gingen we terug naar bed, maar gelukkig na 10 minuten terug in bed kwam klopte de gids toch aan, doordat ze een lekke band hadden gehad hadden ze wat vertraging. Gelukkig waren we nog wel optijd om de geishers te kunnen zien. Wat een natuurwonder is dat zeg! Grote, kleine, kokend water, omhoog spuitend water, 'rook' wolken, wat indrukwekkend echt prachtig. Vervolgens weer terug naar het dorpje, smiddags met de bus naar Calama, waar we hebben gewacht op de volgende bus om naar de kust te gaan, naar Arica. Zodat we de volgende dag de grens weer over konden naar Peru. Maar eerst hebben we even genoten van een dagje stand, of naja vooral ik, Matthijs is niet echt een zand liefhebber..
Nadat we de grens over zijn gegaan komen we eind van de middag aan in Arequipa, een van de laatste stops. De volgende dag hebben we Arequipa doorgelopen en weer op zoek gegaan naar verschillende tours voor de Colca Canyon. De rest van de middag hebben we over marktjes gestruind en hebben we eten in geslagen voor de komende dagen.
De volgende ochtend was weer vroeg. Rond 3 uur werden we opgehaald om naar de Colca Canyon te gaan, nog even wat uurtjes bijgeslapen in de bus waarna we ontbijt kregen. Vervolgens zouden we condors kunnen zien maar helaas was het te mistig om deze te kunnen zien.. Maar toen we de trek begonnen zagen we er al wel twee overvliegen. Het eerste stuk van de trek was enkel naar beneden lopen, en het was gelukkig weer een stuk groener na alle woestijn die we hadden gezien. Na een aantal keren bijna onderuit te glijden door de losse steentjes zijn we uiteindelijk toch beneden aangekomen, als een van de eerste. Vervolgens was het een stukje omhoog voordat we lunch kregen, die uiteraard weer bestond uit soep en dit keer rijst met alpaca vlees, heerlijk!
Het laatste stuk was enkel naar beneden lopen naar de oase, naar het zwembad. Prima te doen! De volgende ochtend moesten we weer om 6 uur klaarstaan zodat we het hele stuk uit de Canyon konden lopen, 1.000m om precies te zijn. Matthijs kon het niet laten om dit weer snel te doen, in 1uur en 20 minuten was hij als eerste boven, ik kon het niet aanlopen en was in 2 uur boven (gelukkkig nog wel bij de eerste 10 ;))
Maar wat een pracht uitzichten hadden we weer! Met de dauw en het steeds helder wordende weer. Terwijl we stonden te wachten op de laatste zagen we achter ons nog een vulkaan 'uitbarsten' waar rook uitkwam in de vorm van een paddenstoel, het was gelukkig ver weg.
Na het ontbijt werden we weer met de bus naar Arequipa gebracht, waar we savonds met wat gehaast de bus konden redden naar Paracas, onze laatste stop.
In paracas hebben we de volgende ochtend Isla de Ballestas bezocht, ook wel de 'poormen Galapagos'. Helaas viel dit een beetje tegen, met 1.000'en vogels en 100 zeehonden verder vonden we het niet extreem bijzonder. Vanaf de boot konden we de eilanden bekijken.
Daarnaast was er op de weg naar de eilanden nog wel een 'wonder' te zien, een soort Nazca lijnen waarvan de oorsprong nog een raadsel was.
Aangezien het de laatste dag was en we weer in de woestijn waren hebben we als laatste activiteit nog maar even Quads gehuurd, waarmee we door de woestijn konden crossen. Een gids die ons via de gekste routes stuurde langs de verschillende stranden en hoogtepunten in de woestijn. Was het eigenlijk toch wel een heel leuk uitstapje!
De volgende ochtend met de bus naar Lima, waar we besloten om de middag nog even te winkelen. Met een aantal nieuwe sportoutfits verder zijn we het hostel op gaan zoeken dicht bij het vliegveld, zodat we de volgende ochtend weer terug naar Quito konden vliegen.
Het was weer fijn om even terug te zijn in mijn 'thuis', de stad die ik eerst misschien ontzettend groot vond maar toch ben gaan waarderen! Diezelfde middag Matthijs mijn Universiteit laten zien en een stukje van he thistorisch centrum + de markt en het uitgaansgebied.
De volgende dag stond er eigenlijk meer op de planning, maar helaas werd ik uit het niets ziek waardoor het hostel verlaten niet echt mogelijk was. Einde van de middag voelde ik me wel iets beter dus zijn we de kerk gaan beklimmen zodat we een mooi uitzicht hadden over Quito. Als laatste die dag ook nog een bezoekje gebracht aan de buurt waar ik woonde, het park etc.
De allerlaatste ochend brak dan toch aan.. Nog even langs Nelly, mijn gastmoeder, die voor ons een ontbijtje had gemaakt. En waar ik natuurlijk even mijn verhaal moest vertellen over mijn reis.
En toen kwam er dan toch een eind aan mijn avontuur... Helaas, ik had eigenlijk nog wel wat langer willen blijven, maar ben oook heel blij met wat ik allemaal heb kunnen doen en zien! Het was in ieder geval een onvergetelijk half jaar dat ik nooit zal vergeten, met alle mooie uitstapjes die ik heb kunnen maken en de leuke mensen die ik heb leren kennen!
Intussen ben ik alweer twee dagen thuis, en ook dat bevalt eigenlijk tot nu toe wel weer het is leuk om iedereen weer te zien en om bij te kletsen! En straks hard aan de bak om af te studeren.
Iedereen die m'n blog heeft bijgehouden dankjewel voor het lezen ik hoop dat jullie er van hebben genoten, ik ga nu weer terug naar een normaal leventje dus zal ook stoppen met deze blog.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
